Uczennica mdleje na przerwie. Nauczyciel daje wodę. Czy to dobrze?
Omdlenie na korytarzu.
Uczennica blada, słania się na nogach.
Ktoś krzyczy: „Dajcie jej coś do picia!”
Ale czy na pewno to najlepsza decyzja?
Nie zawsze.W niektórych przypadkach podanie czegokolwiek do picia może:
– nasilić objawy,
– wywołać wymioty,
– stanowić zagrożenie, jeśli uczeń traci przytomność.
Czasem to odwodnienie, a czasem – nagłe niedotlenienie mózgu, problem z ciśnieniem, cukrem lub nawet sercem.
Dlatego tak ważne jest rozróżnienie sytuacji i świadoma reakcja.
Jak zachować się, gdy uczeń mdleje?
Ułóż dziecko na plecach z uniesionymi nogami, jeśli nie ma urazu. Zadbaj o dostęp powietrza – rozepnij ciasne ubrania, otwórz okno. Nie podawaj nic do ust, jeśli uczeń jest nieprzytomny lub półprzytomny. Obserwuj – czy wraca świadomość, czy pojawiają się inne objawy (drgawki, mówienie od rzeczy, problemy z oddechem). Zgłoś każdorazowo do pielęgniarki, pedagoga, dyrektora – nawet jeśli „już przeszło”.Dlaczego szkolimy przez symulacje, a nie z podręcznika?
Bo w stresie nie ma czasu na „przypomnienie sobie rozdziału”.
Trzeba umieć zareagować, a nie tylko „wiedzieć teoretycznie”.
Na naszych szkoleniach:
Ćwiczysz scenariusze realne i zaskakujące. Dowiadujesz się, kiedy postępować schematycznie, a kiedy nie. Uczysz się czytać sygnały ciała i oceniać, co naprawdę się dzieje.Szkoła, która reaguje mądrze – to szkoła, w której dzieci czują się nie tylko uczone, ale też bezpieczne.
Zadzwoń: 690 492 655
kontakt@dominikobzejta.pl
Naucz się widzieć więcej – zanim będzie za późno.
Kiedy uczeń rzuca przedmiotami – co robić, by nie zaogniać sytuacji?
Lekcja przerywana krzykiem.
Piórnik uderza o ścianę.
Uczeń zrywa się, przewraca krzesło, przekracza granice.
To nie „bezczelność”.
To często emocjonalny wybuch osoby, która nie umie jeszcze inaczej poradzić sobie z napięciem.
I to właśnie od reakcji dorosłego zależy, czy sytuacja się uspokoi – czy wybuchnie jeszcze mocniej.
3 kluczowe kroki, które pomagają zamiast szkodzić:1. Zachowaj dystans fizyczny.
Nie podchodź zbyt blisko – to może być odebrane jako zagrożenie.
Zatrzymaj się w bezpiecznej odległości, utrzymuj kontakt wzrokowy.
2. Bez krzyku, bez oceny.
Zamiast „uspokój się natychmiast”, powiedz:
„Stop. Jesteś bezpieczny. Ale muszę zadbać o wszystkich.”
Komunikuj jasno, ale spokojnie.
Twoje opanowanie reguluje sytuację – nie siła.
3. Rozmowa po emocjach – nie kara w emocjach.
Daj czas. Po wszystkim wróć do rozmowy:
„Co się wydarzyło według Ciebie?”
„Co możemy zrobić następnym razem inaczej?”
To buduje relację i uczy autorefleksji, a nie lęku.
Dlaczego tak ważne jest niezaognianie?
Bo w chwili wybuchu dziecko działa z poziomu ciała migdałowatego – nie kory przedczołowej.
Czyli: nie logicznie, ale instynktownie.
Twoja spokojna, stabilna postawa pomaga mu wrócić do równowagi.
Szkoła to nie pole bitwy.To przestrzeń, w której dzieci uczą się regulować emocje – poprzez kontakt z dorosłymi, którzy sami potrafią je regulować.
Szkolenia z pracy z uczniem w kryzysie, technik deeskalacji i odporności emocjonalnej dla nauczycieli – dostępne w całej Polsce.
Sygnały cichego mobbingu – jak je rozpoznać i nie bagatelizować?
Cisza.
Szept.
Śmiech w kącie.
Uczeń spuszcza wzrok, siada zawsze sam.
Nie skarży się. Nie płacze. Nie prosi o pomoc.
Ale coś w jego postawie krzyczy – tylko cicho.
To może być cichy mobbing –
psychiczna przemoc, która nie zostawia siniaków, ale zostawia rany.
Jakie są sygnały, które nauczyciel powinien zauważyć?– dziecko nagle izoluje się od grupy,
– nie chce przychodzić do szkoły,
– ma bóle brzucha lub głowy bez wyraźnej przyczyny,
– reaguje stresem na przerwy, wspólne wyjścia, zadania w parach,
– po „żartach” kolegów sztywnieje, zamyka się lub wybucha złością.
Czego NIE robić?✘ Nie lekceważyć: „Nie przesadzajcie, przecież się tylko śmieją.”
✘ Nie wyrównywać sił: „To usiądź z kimś innym.”
✘ Nie robić konfrontacji klasowej: „Kto się nad nim znęca?”
Bo mobbing działa przy milczeniu dorosłych.
I wzmacnia się za każdym razem, gdy nauczyciel nic nie zauważa lub nic z tym nie robi.
Na szkoleniach uczymy: czym różni się konflikt od przemocy, jak rozpoznać schematy zastraszania, wykluczania i cichego podporządkowania, jak prowadzić rozmowę indywidualną z dzieckiem i rodzicem, jak wprowadzać mechanizmy ochronne i naprawcze w klasie, jak wzmacniać uważność wychowawczą kadry, zanim trzeba ratować psychikę dziecka po fakcie. Szkoła, która widzi więcej – to szkoła, w której dzieci czują się bezpieczne nie tylko fizycznie, ale też emocjonalnie. 690 492 655 kontakt@dominikobzejta.pl Uczmy się widzieć to, co niewypowiedziane. Bo czasem jedno spojrzenie może być wołaniem o pomoc.
Co zrobisz, jeśli uczeń się dławi? 3 reakcje, które ratują życie.Czy nauczyciele w Twojej szkole naprawdę wiedzą, jak zareagować, gdy uczeń dławi się podczas obiadu w stołówce, zemdleje na WF-ie albo nagle traci przytomność na korytarzu?
Takie sytuacje zdarzają się częściej, niż myślimy.
A stres, brak procedury i niepewność – mogą kosztować zdrowie lub życie.W trakcie naszych szkoleń:
97% uczestników przyznaje, że dopiero po symulacjach naprawdę poczuli się gotowi działać.Bo wiedzieć teoretycznie, a umieć zareagować pod presją – to zupełnie różne rzeczy.
Co dajemy? Prosto – uczymy jasno i konkretnie Praktycznie – ćwiczymy w realnych scenariuszach Z symulacjami – bo ręce pamiętają więcej niż głowa Szkoła bezpieczna to szkoła świadoma.Nauczyciel, który wie, jak działać, to nie tylko pedagog – to potencjalny ratownik życia.
Napisz do nas, zapytaj o terminy i dostępne programy.Razem zbudujmy szkołę, która nie tylko uczy – ale i chroni.
Masz pytania?690-492-655
kontakt@dominikobzejta.pl
„Nic się nie dzieje” – czyli jak rozpoznać uciszone dziecko w kryzysieNie krzyczy. Nie płacze.
Nie rzuca książkami.
Nie szuka uwagi.
Po prostu… milczy.
Uczeń, który wcześniej był aktywny – teraz siedzi z boku.
Unika kontaktu wzrokowego. Przestaje się zgłaszać.
Nieobecny – nawet gdy jest obecny.
I na pytanie: „Wszystko w porządku?”
odpowiada: „Tak.”
Ale ton mówi coś innego.
Cisza to też sygnał. Czasem najważniejszy.Bo nie każdy kryzys widać.
Nie każde cierpienie jest głośne.
Nie każde dziecko umie – albo odważy się – poprosić o pomoc.
Jakie mogą być powody nagłego wycofania ucznia?– przemoc rówieśnicza,
– trudna sytuacja domowa,
– zaburzenia lękowe lub depresyjne,
– zespół stresu pourazowego,
– poczucie odrzucenia, wstydu lub samotności.
Co możesz zrobić jako nauczyciel? Zauważ zmianę. Nie zakładaj, że „dorasta” albo „ma gorszy dzień”. Nie naciskaj. Nie wypytuj publicznie, nie zmuszaj do mówienia. Stwórz przestrzeń. Podejdź na przerwie, powiedz:„Widzę, że jesteś dziś cichszy. Jeśli chcesz pogadać – jestem obok.”
Zgłoś wychowawcy, pedagogowi, psychologowi.To nie donos – to opieka wychowawcza z wyczuciem.
Dlaczego tego szkolimy?Bo bezpieczeństwo psychiczne ucznia to nie tylko brak przemocy.
To też uważność dorosłych na to, co niewypowiedziane.
Szkoła, która rozpoznaje subtelne sygnały, to szkoła, która ratuje dzieci zanim one zaczną krzyczeć – albo przestaną mówić na zawsze.
690 492 655 kontakt@dominikobzejta.pl Szkolenia z kryzysu emocjonalnego, pierwszej pomocy psychicznej i pracy z uczniem w milczeniu – już w Twojej szkole.
Nauczyciel w roli świadka, a nie tylko pedagogaUczeń ucieka ze szkoły.
Rodzic robi awanturę pod klasą.
Dochodzi do bójki. Ktoś nagrywa telefonem.
A Ty – nauczyciel – jesteś w środku zdarzenia.
Nie tylko jako wychowawca. Jako świadek.
I od tego, co zapiszesz, może zależeć:
jak zostanie oceniona Twoja reakcja, jakie decyzje podejmie dyrekcja, kuratorium czy sąd, czy chronisz siebie i uczniów – czy zostajesz bez narzędzi.
Czy wiesz, jak napisać notatkę służbową tak, by była dowodem, a nie tylko relacją z emocji?Na naszych szkoleniach uczymy:
jak dokumentować interwencje wychowawcze, zdarzenia nagłe i sytuacje kryzysowe, co powinno się znaleźć w notatce – a co może ją unieważnić, jak opisać zachowanie bez interpretacji („powiedział” zamiast „był agresywny”), jak chronić się prawnie jako pracownik oświaty. Błędy, które widujemy najczęściej:✘ zapisy emocjonalne zamiast faktów: „Byłam w szoku, nie wiedziałam co robić…”
✘ brak daty, godziny, nazwisk świadków,
✘ oceny zamiast opisu: „Uczeń był wściekły i nieobliczalny” zamiast: „Uczeń podniósł głos, rzucił zeszytem, powiedział: 'Zamknij się’.”
✘ brak podpisu, nieczytelna forma, brak przekazania dokumentu dalej.
Dokumentacja to Twoje bezpieczeństwo – nie biurokracja.Bo kiedy emocje opadają, zostaje tylko papier.
A papier mówi wiele – jeśli potrafisz go stworzyć mądrze.
Chcesz przeszkolić swoją kadrę z dokumentowania interwencji zgodnie z prawem i praktyką szkolną?Zadzwoń: 690 492 655
kontakt@dominikobzejta.pl Szkoła świadoma to szkoła, w której nauczyciel jest przygotowany – nie zaskoczony.
Sygnały cichej przemocy rówieśniczej – jak je rozpoznać i nie bagatelizować?Cisza.
Szept.
Śmiech w kącie.
Uczeń spuszcza wzrok, siada zawsze sam.
Nie skarży się. Nie płacze. Nie prosi o pomoc.
Ale coś w jego postawie krzyczy – tylko cicho.
To może być cicha przemoc –
psychiczna przemoc, która nie zostawia siniaków, ale zostawia rany.
Jakie są sygnały, które nauczyciel powinien zauważyć?– dziecko nagle izoluje się od grupy,
– nie chce przychodzić do szkoły,
– ma bóle brzucha lub głowy bez wyraźnej przyczyny,
– reaguje stresem na przerwy, wspólne wyjścia, zadania w parach,
– po „żartach” kolegów sztywnieje, zamyka się lub wybucha złością.
Czego NIE robić?✘ Nie lekceważyć: „Nie przesadzajcie, przecież się tylko śmieją.”
✘ Nie wyrównywać sił: „To usiądź z kimś innym.”
✘ Nie robić konfrontacji klasowej: „Kto się nad nim znęca?”
Bo mobbing działa przy milczeniu dorosłych.
I wzmacnia się za każdym razem, gdy nauczyciel nic nie zauważa lub nic z tym nie robi.
Na szkoleniach uczymy: czym różni się konflikt od przemocy, jak rozpoznać schematy zastraszania, wykluczania i cichego podporządkowania, jak prowadzić rozmowę indywidualną z dzieckiem i rodzicem, jak wprowadzać mechanizmy ochronne i naprawcze w klasie, jak wzmacniać uważność wychowawczą kadry, zanim trzeba ratować psychikę dziecka po fakcie. Szkoła, która widzi więcej – to szkoła, w której dzieci czują się bezpieczne nie tylko fizycznie, ale też emocjonalnie. 690 492 655 kontakt@dominikobzejta.pl Uczmy się widzieć to, co niewypowiedziane. Bo czasem jedno spojrzenie może być wołaniem o pomoc.
Dziecko z agresją – czy umiesz odczytać, czego naprawdę potrzebuje?
Krzyczy. Rzuca przedmiotami.
Przekracza granice – Twoje i całej klasy.
Emocje wchodzą na czerwone pole.
Co robisz?
Krzyk nie pomaga. Nakazy nie działają. A kara – często tylko pogłębia konflikt.Bo agresja to nie problem do uciszenia, tylko komunikat do odszyfrowania.
Co może oznaczać agresja u dziecka?– wołanie o uwagę, której nie umie wyrazić słowami,
– reakcję obronną na wstyd lub bezsilność,
– próbę odzyskania kontroli w świecie, który go przerasta,
– lęk przebrany za złość.
W szkole nie chodzi o to, by „wygrać z uczniem”.
Chodzi o to, by odzyskać kontakt i bezpieczeństwo.
Czego uczymy na naszych szkoleniach? Techniki deeskalacji słownej – co mówić, by zatrzymać spiralę emocji. Postawę ciała, oddech i ton głosu – czyli język pozawerbalny, który rozbraja, a nie prowokuje. Reagowania bez upokarzania. Odzyskiwania autorytetu bez przemocy psychicznej. Planowania kroków, by po wybuchu wrócić do relacji, a nie do kontroli.Bo „opanowanie sytuacji” to nie krzyk.
To kompetencja.
To gotowość, by widzieć dziecko nie tylko przez pryzmat zachowania, ale przez historię, która za nim stoi.
Chcesz, by Twoja kadra umiała reagować bez lęku i bez przemocy?
Zaproś nas do szkoły.
kontakt@dominikobzejta.pl 690 492 655Szkoła bezpieczna to szkoła, która rozumie emocje – zanim je oceni.
Ciche alarmy – jak rozpoznać, że uczeń ma atak paniki, a nie „zgrywa się”?
W klasie słychać przyspieszony oddech, łzy napływają do oczu, ręce się trzęsą.
Nauczyciel podchodzi i słyszy:
„Zaraz zemdleję… Nie mogę oddychać… Umrę…”
To nie wymówka.
To może być atak paniki – realna reakcja organizmu na stres lub traumę.
I tu nie wystarczy powiedzieć: „Uspokój się, weź się w garść.”
Jak rozpoznać atak paniki u ucznia?– gwałtowny oddech,
– zawroty głowy,
– uczucie duszności lub kołatania serca,
– odrealnienie, silny strach przed „śmiercią” lub utratą kontroli.
A jak NIE reagować?✘ Nie oceniaj: „Znowu to samo”, „Przesadzasz”.
✘ Nie lekceważ: „To tylko stres.”
✘ Nie zostawiaj samego.
Jak reagować mądrze? Mów spokojnym tonem: „Jestem z Tobą.” Pomóż uciszyć ciało przez wspólny, powolny oddech. Zabierz z przestrzeni klasowej – daj uczniowi cichą, bezpieczną przestrzeń. Poinformuj pedagoga lub psychologa – to nie kaprys, to stan kryzysowy. Szkolna kadra przygotowana psychicznie to nie tylko nauczyciele – to pierwszy front bezpieczeństwa emocjonalnego dzieci.Uczymy, jak rozpoznać objawy psychosomatyczne, nie pomylić ich z omdleniem i zareagować z wyczuciem, nie oceną.
Zadzwoń: 690 492 655 kontakt@dominikobzejta.plRazem zbudujemy szkołę, w której emocje nie są tabu – tylko komunikatem.
